Ο μουσικός Σπύρος Λούκος, για την εμπειρία του από το φεστιβάλ

Καλοκαίρι ’14. Ο Κώστας κι η Κούλα πηγαινοέρχονται στην Άνδρο. “Θα φτιάξουμε θέατρο” μου λένε και τα μάτια τους λάμπουν. “Συγχαρητήρια” τους λέω, αλλά δεν καταλαβαίνω στ’ αλήθεια.

Άνοιξη ’15.  Αναστασία, “Θα κάνεις μουσική για το πρώτο σποτ του φεστιβάλ;”. “Ναι” λέω και πάλι δεν καταλαβαίνω.

-“Καλλιτεχνικός διευθυντής θα είναι ο Βούλγαρης”

-“Ο γνωστός;”

-“Ναι”

Η Όλγα μου στέλνει το καραβάκι της. Σε πέντε λεπτά έχω έτοιμη τη μουσική.

Καλοκαίρι ’15. Πρώτη παράσταση του φεστιβάλ. Είμαι κι εγώ εκεί. Τώρα καταλαβαίνω…

Φθινόπωρο ’16. Η Κωνσταντίνα έχει συγκεντρώσει πλάνα.

-“Θα κάνεις τη μουσική;”

-“Ναι”

Ραντεβού με την Κωνσταντίνα και τον κο Παντελή πίσω από το Divani. Χάνω τον δρόμο· αργώ. Την προηγούμενη δεν κοιμήθηκα. Στρες.

-” Κωνσταντίνα ο Σπύρος δεν μοιάζει με τον Κόπολα;”

-“Με τους φίλους μου λέμε ακόμα «Ηλία ρίχ’το» και γελάμε”.  “Πως ήταν η ατμόσφαιρα στο στούντιο όταν γραφόταν ο Μεγάλος Ερωτικός;”. “Το Happy Day μου τίναξε τον εγκέφαλο”. “Με τον Καζάν τι συζητήσεις κάνατε;”. “Στο Ψυχή Βαθιά έκλαψα απροκάλυπτα”.

Τίποτα από αυτά δεν είπα. Ντράπηκα. Αρκέστηκα σε ένα αδέξιο “Χαίρω πολύ” μετά χειραψίας.

“Μόλις ετοιμάσεις κάτι στείλε μου να ακούσω”.

Το πιάνο μουγγό και το πεντάγραμμο άδειο. Τι ήχο να έχει αυτό το φεστιβάλ;

Η μουσική θέλω να ανασαίνει θάλασσα, πέτρα κι αέρα. Ελλάδα, δρόμους βυζαντινούς και ρεμπέτικους. Αλλά κι Ευρώπη, αρμονίες του 18ου, jazz.

Γράφω μετά μανίας. Σβήνω με περισσότερη. Είναι καλό; Δεν ξέρω…

Φωνάζω τους μουσικούς. Το στούντιο στο Κερατσίνι έχει θέα θάλασσα. Τελικό μοντάζ. Συγκίνηση.

Θυμάμαι κι ηρεμώ:

-“Γιατί τα κάναμε όλα αυτά Μάνο;”

-“Οδυσσέα τα κάναμε για μας και τους φίλους μας”

Ραντεβού και φέτος λοιπόν στη Μικρά Αγγλία.

 

Σπύρος Λούκος